Vriendin

"Ik heb een vriendin" zeg je. Daarna omhels je mij. Ik ondervind een lichamelijke vorm van begrip. Alsof je me nog een weg terug geeft, een mogelijkheid je armen weg te duwen en gekwetst weg te lopen.

Je kijkt ietwat verdwaasd wanneer ik je verheugd gelukwens. Viel het wat tegen dat ik je niet huilend toeriep dat ik je nooit meer wilde zien? Had je geanticipeerd kalm doch gedecideerd te zeggen dat we goede vrienden konden blijven, maar dat ik me dan wel moest neerleggen bij het feit dat je nu een ander meisje onzedig ging betasten?

In bovenstaand geval kan ik me je beduusdheid inbeelden. Een randbemerking: hadden wij ooit iets? Want ik wil niet gemeen of ongevoelig zijn, maar bij mijn weten niet. Voor zover ik weet, gingen wij ooit eens samen naar een soort bal. Niet uit romantische overwegingen, maar onder sociale druk.

Toen je me kwam ophalen, heb je me galant een roos opgespeld. Sociale conventie, net zoals de lieve woorden die je zei. Ik voelde mij ongemakkelijk - toegegeven, daar is niet veel voor nodig - en er vielen talrijke ongemakkelijke stiltes. Later die avond ging ieder zijn eigen weg en kabbelden we beiden rustig verder op de kalme stroom des levens.

Waarom die status quo nu doorbreken?

Zoals we van Bismarck leerden, heeft zoiets een tijd en een plaats. Wou jij aan gebiedsuitbreiding doen? Wou jij Duitsland verenigen? Nee? Dan snap ik niet goed wat je nu net helemaal poogde te doen.

We hebben elkaar al enkele maanden niets meer gezegd. Ik stuurde onlangs een berichtje, waaruit je kon opmaken dat ik even nood had aan een praatje. Je reageerde niet. Teleurstellend. De ene ontgoocheling is de andere waard, vermoed ik?

Als ik zeg dat ik je mis, ga je dan weer op mijn berichten antwoorden?
Als ik een traantje laat, gaan het dan lieve antwoorden zijn?