Vorige zondag dacht ik met mijn vader het vliegtuig naar Praag te nemen. We nemen de trein van Heverlee naar Ottignies, passeren een riedel Waalse steden die volgens mij niet eens echt bestaan en stappen in Ottignies over naar Charleroi. Daar willen we de bus naar Charleroi nemen.
Ik merk vaag gefrunnik aan mijn rugzak. Wanneer ik een steelse blik naar achter werp, zie ik een man van vaag-Mediterraanse afkomst. Uit een misplaatst gevoel van racisme, bedwing ik de aandrang mijn rugzak bij mij te nemen. Wanneer ik opnieuw iets meen te voelen, besluit ik mijn rugzak toch te bekijken. Mijn achterste zak is open, mijn portefeuille is weg. Ik probeer kalm te blijven en vraag enkele mensen op de bus of ze iets gezien hebben. Iemand denkt iemand te hebben zien opstappen en onmiddellijk afstappen. Ik breng de chauffeur op de hoogte, die belooft de politie van Charleroi te contacteren.
Hij komt zijn belofte na. De halte voor de luchthaven worden we gestopt door niet één, maar acht (!) agenten. Mijn vader en ik stappen af om de rest van de passagiers geen nodeloze vertraging te bezorgen. Het is volstrekt onduidelijk waarom ze met z'n achten zijn, maar ze zijn in druk Frans gesprek met elkaar. Ze stellen me allerlei vragen, maar ik schijn geen Frans te spreken dat ze lijken te verstaan. Nu zal ik niet beweren dat ik vloeiend Frans spreek, maar het zal zelfs geëmotioneerd op zijn allerminst niveau A2 zijn, wat genoeg zou moeten zijn voor een "welwillende toehoorder". Nederlands is al helemaal niet aan de orde, maar één van hen spreekt Engels, dat hij met veel gestiek vertaalt voor de zeven anderen. Het lijkt voor hen een uitgemaakte zaak dat ik mijn vliegtuig naar Tsjechië nooit op tijd zal halen en ze stellen voor mij mee te nemen naar het politiekantoor van Charleroi. Wanneer ik daar minder positief op reageer dan door hen verhoopt, stellen ze voor mij een lift te geven naar de Airport Police van Charleroi.
Die Airport Police lijkt daar allerminst op te wachten: "C'est la énième fois cette semaine hein!". Iemand zou zich kunnen afvragen waarom ze die frustratie niet kanaliseren in camera's nabij het station of patrouilles of iets dergelijks. "Patrouilles?" hoor ik u vragen, "kost dat niet erg veel mankracht?' Als ze acht agenten kunnen detacheren van het hoofdkantoor van Charleroi om iemand een lift te geven naar de luchthaven, lijkt me dat mogelijk. If you can dream it, you can do it.
Enfin, bij de Airport Police aangekomen, blijkt al snel dat het verhoor een hele tijd zal duren en ik onmogelijk mijn vlucht kan halen. Ik overtuig mijn vader om zonder mij te vertrekken en beloof hem dat ik morgen zal proberen achterkomen. De agent in functie verstaat mijn Frans maar matig en spreekt geen enkele andere taal. Buiten het kantoor zingt iemand erg luid "Happy" van Pharell Williams. Ik voel me niet aangesproken. Hij sluit de deur.
Dertig extreem frustrerende minuten Lost in Translation later, drukt hij mij op het hart enkele gegevens die hij nog ontbreekt, door te faxen (!) wanneer ik weer thuis ben. Nu weet ik niet wie van jullie er thuis een fax heeft, maar die kan mij misschien ook een Tamagotchi uitlenen en de dichtstbijzijnde videotheek wijzen.
In een poging de bus terug te ontlopen, spreek ik enkele Nederlandstalige toegekomen passagiers aan, in de hoop dat ze dezelfde richting moeten als ik. Twee vriendelijke meisjes nemen mij mee tot in Dendermonde. Aha, een rechtstreekse lijn naar Leuven! zo dacht ik. Helaas waren er geplande werken tussen Dendermonde en Mechelen op 5 en 6 april. De volgende trein naar Brussel was 50 minuten later.
In Brussel-Noord dacht ik snel op een trein naar Leuven te springen en deze dag zo snel mogelijk te vergeten. Op die trein was het echter ook zo'n dertig minuten wachten. Ik ga ergens checken en wil mijn zus sms'en om te mokken over de oneerlijkheid van het leven. Opeens komt er iemand op mij aangelopen, die mijn rugzak en/of mijn GSM probeert af te nemen. In mijn eerste paniek denk ik dat hij een mes meeheeft en sta ik op het punt alles af te geven (er was ook niet zo veel meer om af te nemen). De security van de NMBS (die jongens met hun rode fleece'kes) hebben het gelukkig in de smiezen. De man probeert dit soort dingen blijkbaar wel meer en lijkt geen onbekende. Hij wordt weggejaagd door de NMBS. Ik stel op dat moment niet eens meer in vraag waarom er geen gevolg wordt gegeven aan zijn poging tot overval en wacht op de trein naar Leuven.
No comments:
Post a Comment