Toen ik gisteren vernam dat Daan gestorven was, wilde ik net zoals de intussen honderden anderen een boodschap van steun en medeleven aan de familie posten. Maar ik kreeg niet neergeschreven wat ik net wilde zeggen. Ik doe een nieuwe poging.
Ik voel woede, ik voel machteloosheid en ik vind het zo onrechtvaardig dat iemand zo fantastisch zo vroeg moet sterven. Daan schreef enkele maanden geleden dat hij zelf al deze stadia reeds had doorlopen en dat hij intussen het stadium van de aanvaarding bereikt had.
Hij is tot op het eind positief gebleven. Zijn laatste blogpost waarin hij hoopvol aankondigt te zullen genezen, is een kaakslag, maar typeert wel heel erg wat voor een buitengewoon iemand Daan was. Hij zou de eerste zijn om hier op één of andere manier het goede uit te halen.
De laatste keer dat we elkaar spraken, gezien zijn ziekenhuisopname enige tijd geleden, vroeg ik hem naar een mooi liedje. Hij heeft me toen Sweet Little Lies van Michael Franti aangeraden. Ik zei naar waarheid dat ik het mooi vond, hij zei dat ik een goede smaak had en raadde me meteen enkele andere liedjes aan. Ik neem mezelf kwalijk dat ik hem toen niet gevraagd heb wat dat liedje voor hem betekende.
Tell me we all got plenty of time, time, time
Tell me that I ain't gonna lose my mind
Tell me lies, lies, lies, sweet little lies.
When I cannot bear the truth
Daan, je tijd bij ons was veel en veel te kort. Ik mis je.
Rust zacht,
Els
No comments:
Post a Comment