Saturday 4 December 2010

Waarom ik smeltende sneeuw haat

Hoewel ik enig plezier kan beleven aan de hilarische hoofddeksels waarmee de gemiddelde persoon de sneeuw trotseert, kunnen zelfs pomponnetjes en wollen vlechtjes mij niet langer paaien. Sneeuw eind november, wat een travestie.

En waarvoor ik, voor zover mogelijk, een nog groter afgrijzen koester, is smeltende sneeuw. Van het genre dat men in Angelsaksische landen wel eens 'slush' durft noemen. Grijs en halfgesmolten dient het niet eens het esthetische doel van een rustgevend poedersuikerlandschap, noch kraakt het winterig bij elke stap.

Slush is wat er gebeurt wanneer regen en sneeuw elkaar heel graag zien, terwijl de grootstad een stokje steekt voor hun romantische toekomstdromen. Wat daaruit voorkomt, ziet echter niemand graag.

Ik word ter plaatse onpasselijk wanneer ik de straat wens over te steken een hopen slush voor mij zie liggen, wetende dat die grijze smurrie dra zal transformeren in dodelijk smerig ijswater dat mijn schoenen zal aanvreten en van een wit onuitwisbaar lijntje zal voorzien. En dan ga ik er nog van uit dat ik op dat moment waterdichte schoenen aan heb. The horror.

Maar ik beken: geef mij volgende week een hittegolf en ik sta als eerste op de barricaden om te protesteren tegen dat veel te warme kutweer. 20 graden en een bescheiden briesje: is dat nu teveel gevraagd?

No comments:

Post a Comment